Laatst vroeg iemand me waarom ik in godsnaam elk weekend zo vroeg op sta om foto’s te maken in weer en wind.

Stel je voor…

Om 5:00 uur loopt de wekker af. Snel trek je je kleren aan, meerdere lagen want je weet dat het koud gaat worden, heel koud.

Stel je voor…

Je stap naar buiten in een wereld die nog in volkomen rust is. Boven je hangt bewolking maar in het oosten is een klein streepje licht te zien.

Stel je voor…

Aangekomen op de locatie stap je uit de auto. Je voelt de snijdende vrieskou om je hoofd maar vastberaden volg je het pad over de dijk.

Stel je voor…

Je stapt over de dijk en ziet een wonderlijke wereld voor je… Woeste golven breken op de kust, het opspattende water wordt gevangen door de wind en ijskoude druppels worden landinwaarts geblazen. Alles wat hier mee in aanraking komt verandert onmiddellijk in een dun laagje ijs, planten lijken gevangen te zijn in een kristallenbollen en ijspegels hangen aan wilgen, hekken en steigers. 

Stel je voor…

Je stelt je camera op en moeizaam zoek je naar een mooie compositie. Na elke golf moet je je lens en filters schoonvegen omdat deze onmiddellijk bedekt worden door een dun laagje ijs. Je gaat hier zo in op dat langzaam de kou naar de achtergrond verdwijnt.

Stel je voor… 

Langzaam komt de zon op, prachtige kleuren verschijnen aan de horizon en zodra de zon op is wordt het landschap gevangen in een schitterend licht. Je weet dat deze omstandigheden unieke beelden op leveren, je geniet met volle teugen en voelt je bevoorrecht dat je dit natuurspektakel met eigen ogen mag bewonderen. 

Stel je voor….!

Dat is waarom ik zo van landschapsfotografie hou…